Mały łobuz

Neyvie powoli doskwierała samotność. Za każdym razem, kiedy jej gospodarze wychodzili, sięgała do półki po książkę. Czasami odwiedzała sąsiadów, zamiotła schody i wejście przed kamienicą, podlała wszystkie kwiaty. Miała nie wychodzić z domu, ale nie mogła już wytrzymać panującej w mieszkaniu głuchej ciszy. Zabrała klucze, które dostała od Connora, i wyszła z domu. Postanowiła przejść się na krótki spacer.

Przemierzała główne ulice oglądając wystawy sklepowe, czasami wesoło podskakując dla zabawy, rozglądała się podziwiając miasto. Weszła też w kilka bocznych uliczek i niemałe było jej zaskoczenie, kiedy zrobiła kółko wokół jakiegoś budynku.

Przechadzając się tak po zachodniej dzielnicy, jej nogi zostały uderzone przez piłkę.

- Ej, ty! – Wrzasnął jakiś chłopak. – Weź podaj!

Dziewczyna rozejrzała się. Na pobliskim podwórku grupka dzieciaków grała w piłkę nożną. Uwielbiała tą grę. Szybko podrzuciła ją stopą i kilka razy podbiła ją kolanami. Wybiła ją w powietrze i podskoczyła. Kopnęła z taką siłą, że wpadła do bramki.

Dzieciaki gapiły się na nią z szeroko rozdziawionymi buziami. Od razu podbiegły, by wypytać ją o szczegóły.

- Jak się nazywasz? – Spytał wyglądający na najstarszego chłopak z burza rudych włosów.

- Neyva. – Dygnęła odruchowo.

- Ej, a gdzieś ty się tak nauczyła grać?

- Mam trzech braci, więc wychowałam się w męskim towarzystwie. Musiałam nauczyć się kilku przydatnych męskich rzeczy.

- Super! Zagrasz?

- Prosimy!!! – Powiedziało chórem kilkoro dzieci.

- N-no dobrze, tylko, że musiałabym się przebrać. – Popatrzyła na swój strój, czyli białą koszulę i opinającą ją bordową kamizelkę oraz spódnicę do kolan. – W tym stroju nie mogę grać.

- To chodź! – Jedna z trzech dziewczyn złapała ją za ramię i zaciągnęła do pobliskiej kamienicy.

Po kilku minutach wyszły. Neyva miała na nogach workowate brązowe włosy, tors okalała biała stara koszula ojca Stephanie, a na stopach duże buty. Dziewczyna związała włosy w kucyk i zaczęli grać. Wszyscy świetnie się bawili strzelając sobie bramki. Czasami dochodziło do kłótni, które były rozstrzygane przez najstarszą wśród niech Neyvę i gra toczyła się dalej.

Rozgrywka została przerwana, gdy czterech chłopaków zabrało im piłkę.

- A wy tu czego? – Spytał jeden z bandy, który miał w zębach papierosa. – Jazda stąd, smarkacze! To nasze podwórko!

Najstarszy chłopak chciał już sobie iść, ale białowłosa skutecznie go powstrzymała.

- A co? – Spytała zadziornie. – Podpisane jest?

- A ty to kto? – Podszedł do niej i zmierzył pogardliwym wzrokiem. – Jakoś sobie nie przypominam takiej niewyparzonej gęby.

- Nie twój śmierdzący interes. A teraz spływać stąd, bo my tu byliśmy pierwsi.

Oboje zmierzyli się wzrokiem. Chłopak po chwili zaczął się śmiać.

- A to dobre! Rozkazujesz mi?

- Jako dobrze wychowana dama tylko grzecznie proszę.

Kolejny wybuch śmiechu . Chłopak tak się rechotał, że aż zgiął się wpół.

- Z każdym nowym zdaniem jesteś coraz śmieszniejsza! Chyba cię polubię za te twoje żarty. A teraz zabieraj stąd ten swój kuperek i idź bawić się gdzieś indziej.

- Nie.

- Coś ty powiedziała? – Spytał z wzrastającą irytacją.

- Nie. – Założyła ręce na piersi i lekko rozstawiła nogi.

- O rzesz ty gówniaro… - Zamachnął się by sprzedać jej policzek.

Dziewczyna byłą szybsza. Złapała go za nadgarstek i zablokowała ruch. Uderzyła go pięścią w brzuch, a kiedy skulił się, zadała łokciem w plecy. Chłopak upadł na bruk. Neyva kucnęła i szarpnęła jego włosami.

- Masz mi coś do powiedzenia? – Spytała z delikatnym, dziewczęcym uśmiechem na twarzy.

- Nie.

Agresorka uderzyła jego twarzą o szorstkie kamienie. Lekko, lecz zdecydowanie. Skończyło się przeciągłym krzykiem i szamotaniną ofiary. Oraz kilkoma zadrapaniami, rzecz jasna.

- Przepraszam!

- I?

- Czego jeszcze chcesz?!

- Żebyś powiedział, że nie nazwiesz mnie już nigdy więcej gówniarą.

- Jak matkę kocham, nigdy więcej cię nie przezwę. Nie nazwę gówniarą a ani inaczej niż „panienko”!

- I tak ma być. – Puściła go i wstała. Otrzepała spodnie. – A teraz spływajcie stąd.

Chłopak stanął na równe nogi i wraz z innymi, osłupiałymi wyrostkami, uciekli czym prędzej. Dzieciaki otoczyły dziewczynę okręgiem i zaczęli jej wiwatować.

Dzieci skończyły grać w piłkę i udały się za miasto. Cały dzień wszyscy wspinali się po drzewach, kąpali się w rzece, wygłupiali wśród wysokich traw stepu. Neyva nabiła sobie kilka guzów i otarła policzek. Po południu wróciła po swoje rzeczy i przebrała się. Była w domu o szesnastej i bez żadnych pytań została wyekspediowana do sklepu po suche bułki.

- A co ci się stało kruszynko? – Spytała jak zwykle ciekawska sprzedawczyni.

- Wspinałam się po drzewach i kilka razy ześlizgnęłam się z gałęzi. Jeszcze pół siatki cebuli.

Wyszła zadowolona ze sklepu i, machając energicznie koszykiem, wróciła do domu.