Plotka plotkę pogania

- Jak ja się martwię o tą dziewczynkę. – Westchnęła sklepowa, gdy w lokalu pojawił się jej mąż.

- Jaką znowu dziewczynkę? – Spytał zdziwiony.

- No taka mała, przychodzi tu od niedawna. Do wuja przyjechała na wakacje, to i jej nie znam za dobrze.

- A to co takiego się dzieje?

- Zawsze przychodzi jakaś poobijana, posiniaczona, ale mówi, że to sprzątała i się uderzyła, a to z dzieciakami się bawiła. Ale ja jej jakoś nie wierzę.

- A co ty się cudzymi dziećmi martwisz? Swoje masz, to ich doglądaj. A właśnie… Byłaś z dziewczynkami na kweście?

- Nie. A to dzisiaj niedziela?

- Jutro dopiero, ale dzisiaj przyjeżdża kupiec zza morza i trza remanent zrobić, a ty począć przygotowania do kwesty. To nie taka prosta sprawa! Musisz przygotować protokoły i…

- Wiem, jak przeprowadza się kwestę, zakuty łbie! Co jak co, ale liczyć i rachunki prowadzić to ja umiem. A teraz idź no na zewnątrz do straganu, bo ludzie pewno będą czekać niedługo.

Małżeństwo sklepikarzy przygotowało się do cotygodniowego jarmarku. Rozstawili na zewnątrz sklepu stragan ze świeżymi produktami, a w środku urządzili wystawki. Handel szedł dzisiaj jak szalony. Ludzie zjechali się chyba z całej guberni, bo tak tłoczno było. Z tego dnia utarg był wysoki, a jeszcze mieli czas, by przyjąć nowy, na poniedziałek.

Neyva pojawiła się w sklepie dwa razy. Rano, by kupić świeże warzywa do chrupiącego pieczywa kupionego w piekarni oraz konfitury i po południu po półtora funta jabłek.

- Ale ty dzisiaj zalatana jesteś. – Odezwała się do niej sprzedawczyni gdy ważyła owoce.

- Tak to już jest żyć na zaścianku u wuja. – Odparła melancholijnie. – Ale bardzo go lubię. Ile się należy?

- Cztery riny. Coś jeszcze?

- Nie. Dziękuję. Ma pani otwarte w niedzielę?

- Tylko rano, do jedenastej.

- Dobrze. Do widzenia!

Dziewczyna wyleciała ze sklepu jak proca. Kobieta przeczuwała, że wróci kolejnego dnia. I nie pomyliła się. Dziewczyna pojawiła się w sklepie o dziewiątej. Miała podbite oko.

- Jezus Maryja! Co ci się stało, kruszynko?! – Krzyknęła przerażona kobieta i odruchowo przeżegnała się.

- Chodzi pani o tę śliwę? Pobiłam się z takim jednym chłopakiem, którego wcześniej sprałam. Napadł na mnie, kiedy wracałam od pani ze sklepu. Co za łotr! Przez niego wysypałam jabłka. A żeby go licho wzięło.

Tymczasem do mieszkania Łowców ktoś zapukał. Z racji tego, że byłą dość wczesna pora, mężczyźni dopiero co ubierali się.

- Otworzę. – Zaoferował się młodszy z nich i podszedł do drzwi i nie zaglądając przez wizjer otworzył.

- Dzień dobry, zbie… - zaczęła jedna z dziewczyn ubrana w szarą sukienkę, ale zacięła się. – Zbie…

- Tak?

Obie dziewczyny spąsowiały i spuściły głowę. Connor nie miał na sobie koszuli, a po torsie spływały kropelki wody, które nie zostały dokładnie wytarte po porannej toalecie.

- Macie czerwone opaski na rękach, więc jesteście sanitariuszkami, czyż nie?

Nie odpowiedziały.

- Z kim ty tam gadasz? – U boku bruneta pojawił się jego przyjaciel. Dziewczyny widząc dwóch mężczyzn, z czego jeden nie był do końca ubrany, a drugi rozpiętą koszulę, wpadły w panikę i uciekły. – A te co napadło? – Podrapał się w głowę i wrócił do łazienki, by uczesać potargane przez sen włosy.

Sanitariuszki uciekły najszybciej jak się dało. Wybiegły z kamienicy i pod drzwiami wpadły na jakąś nieznajomą dziewczynę. Nie zdążyły przyjrzeć się jej, ale zapamiętały, że miała białe włosy. Szybkim krokiem poszły do sklepu swojej mamy i opowiedziały o całym zdarzeniu. O tym, jak spotkały dwóch żyjących bez żon pod jednym dachem mężczyzn, którzy nago paradowali po swych włościach. Stara sklepowa przeżegnała się tylko i zwyzywała ich od zboczeńców.

- Zaraz… mówiłyście, że gdzie oni mieszkają?

- W najemówce, szóste mieszkanie. – Odparła starsza siostra.

- Ale przecież tam mieszka Neyva! Nie dość, że zboczeńcy, to jeszcze zbóje!

- I czego się drzesz? – Do sklepu wszedł mąż i po chwili wysłuchał trzech przekrzykujących się wzajemnie kobiet, mówiących o jakichś dwóch mężczyznach bijących dziewczynkę – bratanicę bodajże któregoś z nich – i którzy dodatkowo żyli razem jak mąż i żona, tylko, że kobiety nie było.

- Że dwaj faceci? Sami? W jednym domu? I jeszcze pobita dziewczynka? Toż to nie do wiary! Pójdę tam. To dla dobra wspólnoty sąsiadów.

- Z księdzem idź. On tu może coś poradzi.  A przynajmniej ci okrutnicy nic ci nie zrobią.

- A kto takich bezbożników wie. Ale i ty rację masz po trochu. Z księdzem pójdę.

To i zaraz sklepikarz poleciał na plebanię i zdał szczegółową relację proboszczowi, który cierpliwie wysłuchał historii o małej, maltretowanej dziewczynce, nad którą pastwi się wuj i jego konkubin. Włosy stawały mu dęba, kiedy słuchał o ranach dziecka po przypaleniach pogrzebaczem i sińcach na całym ciele. A modlić zaczął dopiero, gdy mężczyzna przedstawił mu szczegółowy opis związku dwóch bezbożnych zboczeńców zamieszkujących w najemówce. I do swych perwersji mieli rzekomo wykorzystywać dziewczynkę. Obaj wybiegli z plebani uzbrojeni w krucyfiksy i pismo święte i udali się pod wskazany przez sklepikarza adres. Wbiegli szybko po schodach i zaczęli łomotać do drzwi. Otworzył im ciemnowłosy młodzieniec w młodym wieku. Mógł mieć tyle, co najstarsze dziecko małżeństwa prowadzącego wspólnie sklep. Uśmiechnął się pogodnie i z czystą ciekawością w oczach zapytał o co chodzi.

- To tu mieszka dziewczyna? – Wydyszał ksiądz.

- Jaka dziewczyna?

- Ano taka, co do mojego sklepu często przychodzi. Żona się martwi, a i od córek, co tu rano były, się nasłuchałem.

- A czego, jeśli można wiedzieć?

- A że pan bratanicę swoją bijesz!

- Kogo? – Spytał z nieskrywanym zaskoczeniem. Pokręcił głową. - Może panowie wejdą, bo coś czuję, że nasza pogawędka się przedłuży.

Goście weszli i zostali pokierowani do salonu. Ksiądz usiadł na fotelu, a sklepikarz stanął za nim. Łowcy usiedli na kanapie, a przedmiot sprawy naprzeciwko kapłana. Westchnął widząc sponiewieraną, zmasakrowaną twarz dziecięcia.

- To teraz słucham.

Obaj mężczyźni zaczęli przekrzykiwać się jeden przez drugiego. Connor zdołał usłyszeć coś o torturach, oddawaniu czci Szatanowi, różnych zboczeniach i chyba o niewolnictwie.

- Ale powoli, spokojnie, bo tak nigdy nie dojdziemy do konsensusu.

- To ja może zacznę. Żona mi opowiadała, że ta o dzierlatka – wskazał głową Neyvę – że ona zawsze jakaś postrącana przychodzi do sklepu i zawsze się wymiguje. Na każde pytanie ma  odpowiedź i łże jak z nut!

- To może wyjaśnię, bo to o mnie chodzi. Pierwszego dnia po moim przyjeździe postanowiłam trochę posprzątać w domu. Chciałam zetrzeć kurz z półki i przez nieuwagę wzięłam rozklekotane krzesło. Rozjechało się, a ja – wskazała łuk brwiowy – rozcięłam sobie brew i otarłam się lekko. Potem, kilka dni później, poszłam na dwór i pobawiłam się trochę z takimi dzieciakami, które spotkałam na jednym  z podwórek. Przyszło czterech drabów, to poturbowałam ich przywódcę, który dwa dni później zaatakował mnie na ulicy i uderzył prosto w oko. Oddałam mu, tylko że on, w przeciwieństwie do mnie, nie wyszedł z tego cało. Może i nie wyglądam, ale umiem się bić. Wychowywałam się z samymi chłopakami i musiałam walczyć o swoje. Wiem, gdzie uderzyć. I od razu zaręczam: żadna krzywda mi się tu nie dzieje. Kocham swojego wujka i kuzyna, który jest synem najstarszego brata mojego wuja, który…

- Dobrze, starczy już. – Powstrzymał ją Russell. – Jak słyszeliście. Nic tu się nie dzieje. Neyva to jeszcze dziecko i czasami się poobija.

- No a wy podobno… że wy..,

- No co?

- Że wy jak mąż z żoną żyjecie! – Krzyknął sklepikarz i szybko zakrył usta dłońmi.

- Że co proszę? – Powiedzieli obaj z niedowierzaniem. – Nie, to jakaś bzdura. – Uzupełnił blondyn. – Jak Neyva wcześniej wspomniała, Connor to mój bratanek. Studiuje w Sorix i mieszka u mnie na stancji. Nic złego tu się nie dzieje. Zapewniam panów. A te plotki, które gdzieś usłyszeliście, są czyimś chorym wymysłem. – Wstał. – Idę zapalić z  tych nerwów.

- I my też już sobie pójdziemy. Przepraszam, że niepokoiliśmy. Do widzenia państwu! – Ukłonili się i wyszli. Kiedy Connor zamknął drzwi, obaj wybuchli głupim śmiechem, a białowłosa poszła do kuchni napić się kompotu, bo zaschło jej w gardle od tej bezsensownej przemowy. Wychyliwszy trzecią szklankę, zaczęła się śmiać. Do wieczora opowiadali sobie o tym zajściu, a dziewczyna uzupełniła tę historię faktami sprzed kilku dni.