Neyva

Neyva obudziła się tuż przed świtem. Leżała na czymś miękkim. Przypominało trochę łóżko, tylko że jakiś barłóg dla plebsu. Usiadła na posłaniu, które głośno skrzypnęło i rozejrzała się po pokoju. Pod ścianą ktoś leżał. Chyba mężczyzna. Na początku myślała, że to barbarzyńca, bo był przykryty skórą, jednak zmieniła zdanie, gdy się jej przyjrzała. Materiał był dobrej jakości, porządnie wyprawiony, a po jego bokach biegły szwy. Popełniła małe faux pas, ale specjalnie się tym nie przejęła. Wstała z posłania i podeszła do okna. Obserwowała wschód słońca. Był przepiękny. Nigdy nie widziała czegoś równie pięknego. Stojąc tak przed oknem robiło jej się coraz zimniej. Biała koszulka nocna nie ogrzewała dziewczyny nawet w najmniejszym stopniu. Wróciła do łóżka i owinęła się kocem.

    Po upływie kilkudziesięciu minut usłyszała skrzypnięcie drzwi, a potem stękanie podłogi pod naciskiem czyichś kroków. Bardzo powoli i po cichu odwróciła się. Był to mężczyzna. Chyba… Trochę dziwny, bo miał bardzo długie, blond włosy. Nigdy nie widziała mężczyzny z takimi włosami, ale uznała, że moda tutaj jest trochę inna.

- A ten pacan jeszcze śpi? – Powiedział do siebie, patrząc na osobę leżącą na ziemi. Spojrzał na dziewczynę. Uśmiechnął się. Wziął jedno krzesło i usiadł przy łóżku. – No hej kiciu. - Powiedział do niej. Neyva zmierzyła go zimnym, podejrzliwym wzrokiem. – Zaraz mnie zabijesz tym jadowitym spojrzeniem! – Żartował sobie. – Tylko czasami mnie nie podrap, bo zostanie ślad. – Pogroził jej palcem. Facet głupkowato się uśmiechał. Założył ręce na piersi i bacznie przyglądał się dziewczynie.

- Proszę sobie ze mnie nie żartować. To niesmaczne i nie na miejscu. – Panienka popatrzyła mu prosto w oczy i zacisnęła zęby.

- Dobrze, już dobrze. Powiesz mi, jak masz na imię? – Mężczyzna siedział przodem do oparcia. Oparł głowę na dłoni prawej ręki, której łokieć spoczywał na oparciu.

- Neyva. – Powiedziała ledwie słyszalnym szeptem. Nie miała ochoty przedstawiać się takiemu prostakowi jak on, jednakże etykieta nakazywała odpowiedzieć na pytanie.

- Ładnie. – Facet, pomimo tego, że był chamem, był nawet uprzejmy. Dziewczyna nie spodziewała się, że on to usłyszy. Nieco ją to zaintrygowało. Kim on był?

Młodzieniec śpiący na podłodze właśnie się obudził. Usiadł i przeciągnął się tak, aż strzyknęło mu w kościach pomimo jego młodego wieku.

- O, wstałaś już? – Zapytał półprzytomnie. – Chcesz coś do jedzenia? – Pokręciła głową w odpowiedzi.

- Lepiej idź na targ i kup jej jakieś ciuchy. – Rzucił starszy mężczyzna. – Przecież nie może paradować w piżamie.

- No tak. – Chłopak wstał z podłogi i założył koszulę. Był ubrany tylko od pasa w dół. – Ja pójdę i coś ci kupię, a ty w tym czasie zostań z Russellem. – Przeczesał włosy grzebieniem i wyszedł.

- Gdzie ja jestem? – Zapytała mężczyznę, który miał na imię Russell. Była bardzo osłabiona. Ledwo mówiła.

- W gospodzie, w miejscowości Rosebelt.

- Jak ja się tu znalazłam?

- Connor cię tu przyniósł.

- Dziękuję. – Nie zadawała więcej pytań. Położyła się i usnęła. Russell został przy niej. Wyszedł na balkon i zapalił papierosa. I tak nie miał nic lepszego do roboty.

Connor wrócił po godzinie z masą damskich fatałaszków. Nie znał się na modzie, więc kupował pierwsze lepsze ciuchy. Neyva już nie spała, a blondyn czytał książkę.

- Nie wiem, jaki nosisz rozmiar i co ci się podoba, więc kupiłem kilka ciuchów, które mi się spodobały. Wybierz coś sobie. Russell – zwrócił się do czytającego - chodźmy na dół po jakieś jedzenie.

- Nie chce… - Chłopak podszedł do przyjaciela i złapał go za włosy, po czym pociągnął za sobą ku drzwiom. – Ał, ał, ał, ał, ałłł! Dobra! Już idę.

Zostawili dziewczynę samą. Kiedy wrócili z gorącym śniadaniem, Neyva już była ubrana. Wybrała kremową koszulę z fiszbinami na dekolcie, ciemnozieloną kamizelkę z żółtymi grubymi szwami i guzikami, czarną, falbaniastą spódniczkę, pod którą miała białą halkę złożoną z drobniejszych niż na spódnicy falbanek. Jej nogi zasłaniały czarno-zielono-fioletowe zakolanówki w paski z małymi kokardkami na ściągaczach, a stopy były w sznurowanych, brązowych trzewiczkach na małych obcasach. Szyję przewiązała czerwoną wstążką. Włosy związała w dwa kucyki po bokach głowy, które zwieńczyła karminowymi kokardkami. Wyglądała przeuroczo.

- Masz. – Blondyn podał jej talerz ze smażoną fasolą. – Zjedz coś, bo nam tu zejdziesz. – Dziewczyna zjadła wszystko w zastraszającym tempie. Ku jej zdziwieniu bardzo jej smakowało tutejsze jedzenie.

- Jesteś Neyva, prawda? – Zapytał młodszy mężczyzna. – On mi tak powiedział. Powiedz mi, czy masz jakąś rodzinę? Kogoś, komu moglibyśmy cię oddać pod opiekę?

Białowłosa pokręciła głową.

- No cóż, trudno. – Russell wzruszył ramionami. - My dzisiaj wyjeżdżamy, a ty rób, co chcesz. Nie dziękuj… - Dodał ozięble. Uroczy jak zawsze.

Po śniadaniu mężczyźni spakowali się, a następnie cała trójka wyszła z pokoju. Connor opłacił kwatery i podziękował karczmarzowi za gościnę. Nie obeszło się bez napiwku. Gospodarz lubił te małe, miedziane krążki z wizerunkiem króla

 Wyszli z karczmy i skierowali się na południe. Neyva towarzyszyła im aż do samej stacji kolejowej, która mieściła się jakąś godzinę drogi od Rosebelt.

- To na razie. – Blondyn pożegnał się z dziewczyną i poszedł na peron. Po przejściu kilkunastu kroków zorientował się, że jest sam. Odwrócił się i zobaczył, jak Connor nadal rozmawia z Neyvą.

- Chodź już! – Zawołał przyjaciela.

- Już idę! – Odpowiedział mu, przerywając ciszę panującą na stacji. – Pamiętaj, o czym ci mówiłem. – Powiedział do panienki. Kiwnęła głową w zrozumieniu.

Kupili bilety u konduktora w pociągu. Zajęli sobie jeden przedział i pojechali do Sorix. Do stolicy dotarli na wieczór. Zahaczyli o agencję po odbiór zapłaty. Będąc tam postanowili, że skorzystają z łazienki w pensjonacie. Obaj kleili się od brudu. Wrócili do mieszkania o dziesiątej. Russell otworzył drzwi i obaj weszli do środka. Zdjęli buty i poszli do salonu. Skorpiona zatkało, gdy zobaczył Neyvę na swojej kanapie. Leżała i czytała książkę.

- O, witajcie. – Rzuciła przyjacielsko i zamknęła książkę z założonym w niej palcem.

- Yyy… - Wydobył z siebie Russell. – Możemy cię zostawić na minutkę?

- Uhm. – Energicznie kiwnęła głową i wróciła do lektury.

Łowca złapał swojego przyjaciela za rękę i zaprowadził do jego pokoju.

- Co to ma kuźwa znaczyć?! – Zapytał wkurzony blondyn. – Ja się ciebie pytam, co ona tu do jasnej cholery robi?!

- A co miałem zrobić? –  Szerszeń wyrwał się z kowalskiego uścisku mężczyzny. – Nie mogłem jej tak zostawić. Ona nie ma nikogo. Musiałem się nią zaopiekować. Tylko jak ona tu weszła...

- A ty co? Fundacja charytatywna? Twój instynkt macierzyński mnie przeraża. – Russell spojrzał w pełne troski czekoladowe oczy. Musiał się poddać. Nie miał szans wygrać z przyjacielem. Westchnął. – Dobra. Niech zostanie, ale tylko na kilka dni.

- Naprawdę? Zgadzasz się? Dzięki! – Poklepał kolegę po ramieniu. Wybiegł z pokoju i wpadł do salonu. Poinformował gościa o sytuacji. Była przeszczęśliwa. Kiedy blondyn wszedł do pokoju dziennego, Neyva przytuliła się do niego. Lekko go to zdziwiło.

- Dziękuję, proszę pana.

- Nie ma za co. – Odparł niechętnie. Był sceptycznie nastawiony do jej osoby, ale było już za późno.

Łowcy i Neyva udali się na spoczynek po dniu pełnym atrakcji. Dziewczyna spała na kozetce w pokoju Russella, co jeszcze bardziej pogorszyło jego samopoczucie. Nic na to nie mógł poradzić.