W imię wiary...

Bez ogona się nie obyło. Nim dotarli do azylu, natrafili na sforę Odyńców, które trzeba było załatwić, ale z racji tego, że było ich z półtora tuzina, a każda ze sztuk ważyła co najmniej trzysta funtów, nie było mowy o frontalnym starciu. Najpierw jechali Rose i Adam, za nimi pośredniczki, na końcu Russell i Connor. Oni dwaj skupili na sobie potwory. Odbili w lewo, by odciągnąć od pozostałych potwory. Większość z nich pobiegła za nimi, ale pięć sztuk udało się za pozostałymi. Jednego załatwiła Sophie, resztę Łowcy. Te, które pobiegły za Skorpionem i Szerszeniem były wykańczane powoli. Nie były tak zwrotne jak konie, więc kiedy mężczyźni gwałtownie skręcili, dwa z nich zaryły w ścianę jakiegoś budynku i zabiły się, rozbijając sobie czaszki. Jeden zginął, ponieważ nadział się na ogrodzenie, którego nie był w stanie przeskoczyć. Resztę powoli wystrzelali. Aby je wszystkie wykończyć, krążyli wokół kościoła i małego placu ze studnią w centrum.

Pokonawszy Odyńce, udali się do azylu. Zaprowadzili konie na plebanię i zamknęli je w sieni, razem z pozostałymi trzema. Ktoś szybko przemknął przez podwórko i nakarmił oraz napoił wierzchowce. Łowcy udali się do świątyni. Weszli drzwiami prowadzącymi do bocznej nawy.

Znaleźli się w surowym pomieszczeniu wyłożonym szarym kamieniem. Na dwóch ścianach wisiały posępne portrety świętych, w kącie stał stary konfesjonał, który zapewne wysłuchał niejednej spowiedzi. Na podłodze leżały płytki z piaskowca. Stukając obcasami o parkiet, poszli do głównej nawy. Russell spojrzał na ołtarz i przeżegnał się, przyklękując na kolano. Rose i Adam pochylili głowy. W zasadzie nie powinno ich tam być. Na świeckich Łowców nałożona jest odgórna ekskomunika. Ale od reguły są wyjątki. A sytuacja w Sorix była jednym z nich.

Connor usłyszał czyjeś pospieszne kroki. Ktoś zmierzał w ich kierunku. Młodzieniec spojrzał w tamtym kierunku, a za nim jego towarzysze. Zza załomu wyłonił się proboszcz parafii. Przyjaźnie wyglądający, pyzaty mężczyzna przed pięćdziesiątką. Łowcy zeszli z oczu kilkudziesięciu osobom z oczu i podeszli do wielebnego. Zostali w nawie.

- Witam was! Dwie kobiety uprzedziły mnie, że do mojej świątyni przybędą nasi kochani Wyzwoliciele. Tak się cieszę, że was widzę całych i zdrowych…

- Bez wzajemności… - mruknął Connor, a Russell go szturchnął.

- Dziękujemy za udzielenie tymczasowego schronienia. Uzupełnimy braki naboi i musimy wracać na pole bitwy.

- Cała przyjemność po mojej stronie.  – Kapłan lekko ukłonił się, nie zbytecznie i nie sztywno.

- Jasne, pieprzony klecho – rzucił Szerszeń i odwrócił się w stronę głównej nawy. – Chociaż mógłbyś być szczery, a nie włazisz nam w dupy bez wazeliny.

- Słucham? – Spytał mężczyzna z lekkim oburzeniem.

- To co słyszałeś, głuchy, jesteś? Gdzie jest amunicja?

- Na zakrystii – odpowiedział obrażony ksiądz. – Nie dziękuj – rzucił, gdy chłopak się oddalił.

- Nie muszę. To twój zasrany obowiązek – wszedł do pomieszczenia i zatrzasnął drzwi.

Pozostali Łowcy odprowadzili swojego towarzysza wzrokiem. Rose chciała ruszyć za nim, ale Russell ją powstrzymał.

- Najmocniej za niego przepraszam. Zachował się jak cham i prostak – powiedział Skorpion. – Proszę mu wybaczyć.

Ksiądz potaknął, a blondyn udał się na zakrystię szybkim krokiem.

Connor siedział na skrzynce z nabojami i powoli ładował magazynki swoich pistoletów. Wyglądał, jakby robił to automatycznie, przyglądając się czynności pustymi oczyma. Włożył ostatni nabój, powoli włożyła magazynek do ładownicy i wyjął kolejny pusty.

- Co to miało znaczyć? Tam, w nawie? – Przysiadł obok na drugiej skrzynce z dwudziestoma kilogramami trotylu.

- Powiedziałem, co myślałem – odparł ze stoickim spokojem. – Czego ode mnie chcesz?

- Zachowałeś się jak totalny palant. Powinieneś przeprosić.

- A po co? Przecież ten klecha to…

- To?

- Sam wiesz! – wstał i przeszedł się po pomieszczeniu - Zejdź, już ze mnie, dobra?

- Dlaczego go oceniasz? Nie znasz go, a od razu szufladkujesz. Powiedz, czy tak zachowałby się baron z rodu Davis?

- Zamknij się – burknął. – Księża to… - kopnął w skrzynkę, na której siedział. - A, nieważne. Po co mam ci mówić, co czuję? I tak tego nie podzielasz, Pokorny.

Russell uśmiechnął się i wstał. Stanął przed swoim kolegą. Złapał za ramiona.

- Hej, Connor. Popatrz na mnie.

Chłopak niechętnie podniósł głowę. Jego oczy przypominały dwie szklane kulki wykonane z mętnego, dymionego szkła.

- Posłuchaj, młody Łowco. Jesteś tu od tego, by chronić innych ludzi, słabszych od ciebie a tym bardziej od potworów. Cokolwiek byś nie myślał, księża też są ludźmi, a TWOIM zasranym obowiązkiem jest ochrona ludzi, nawet księży, przed zagrożeniem. Głównie przed potworami, ale wiesz jak to było w przeszłości. Dlatego proszę cię, nie strzelaj fochów. Ten ksiądz chciał być po prostu miły. Dlatego idź tam teraz i go przeproś. I na następny raz nie szufladkuj ludzi, okej?

- Okej – przytaknął. Strząsnął z ramion dłonie przyjaciela. 

 Szerszeń wyszedł z zakrystii. Wziął głęboki wdech i napełnił swoje płuca zimnym powietrzem o zapachu wosku i dymu z kadzidła. Rozejrzał się W kościele siedziało co najmniej sto dwadzieścia osób.  W tym mnóstwo małych, przerażonych dzieci. Wśród zebranych krążyli mnisi i zakonnice, którzy roznosili jedzenie i wodę, opatrywali rany. Z uśmiechami na twarzy pomagali rannym przemieszczać się z miejsca na miejsce, jedna z zakonnic przygrywała małej grupce dzieciaków jakąś piosenkę na gitarze. Wszyscy się uśmiechali, ale w oczach zbierał się strach. Strach przed śmiercią, nieznanym, przed światem, przed jutrem. Tylko proboszcz, jako jeden z nielicznych, którzy wiedzieli o zagrożeniu wcześniej, rozmawiał z jakimiś mężczyznami, najpewniej o sytuacji na zewnątrz. Na jego twarzy rysowała się troska. 

Sielankowy kurwa obrazek. - pomyślał Connor i przygryzł wargę. Ruszył w stronę mężczyzn. Usłyszał, jak drzwi do magazynu z amunicją otwierają się i zamykają, a tym odgłosom towarzyszą kroki. Westchnął.

- Kle... znaczy, proszę księdza - zaczął, kiedy zbliżył się do proboszcza. - Możemy porozmawiać?

Mężczyźni popatrzyli po sobie i obrzucili młokosa pogardliwym spojrzeniem.

- Owszem - odparł kapłan bez większej dezaprobaty. - Słucham - powiedział, gdy zostali sami. O ile w wypchanym po brzegi kościele można być samym...

- Chciałem pana... znaczy księdza, przeprosić. Zachowałem się głupio. Po prostu mam do was... - zmełł przekleństwo w ustach i cudem powstrzymał się, aby mu nie powytykać - uraz. Przepraszam - spuścił wzrok.

Ksiądz zmierzył go wzrokiem. Przenikliwym jak promienie X.

- Wiesz, co powiedział pewnego razu Jezus?

- Nie.

Czy ja wyglądam na kogoś kto czyta święte księgi? - pomyślał i postanowił wysłuchać.

- Jeden nawrócony grzesznik jest lepszy niż dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych - kapłan poklepał go po ramieniu, kiedy zobaczył, że chłopak nie rozumie i podarował mu ciepły uśmiech. - Ty jesteś jak ten grzesznik. Odwrócenie się od Boga jest błędem, a kiedy się nawrócisz zaczynasz go rozumieć. A ty właśnie zrozumiałeś swój błąd. Cieszę się i dziękuję za przeprosiny.

Connor pokiwał głową i zapragnął znaleźć się gdzieś indziej. Kątem oka zauważyl swoich przyjaciół wychodzących z zakrystii. Niemalże do nich pobiegł.

- Zmywajmy się stąd - niemalże warknął. - Nie podoba mi się tu.

- Dobrze, już idziemy - odparł Russell i skierował się do wyjścia. Skinął księdzu na pożegnanie i uśmiechnął do pośredniczek.

- Zaczekajcie!

Czwórka Łowców odwróciła się przez lewe ramię. Ku nim podeszła kobieta, na oko czterdziestoletnia. Ciemna suknia, a na głowie kapelusz z szerokim rondem. Ot zwykła mieszczanka.

- Poczekajcie, zacni Wyzwoliciele. Jako przedstawicielka zebranych tu ludzi, chciałam wam coś przekazać.

Wokół zebrał się motłoch. Miała zacząć się szopka. Jeden fałszywy ruch i...

- Cóż to takiego? - Spytał dowódca.

- Skromny podarek od nas wszystkich - podeszła, a w dłoni miała ściśnięty złoty medalik z wizerunkiem Jezusa.

Kobieta wspięła się na palce i zapięła go na szyi Russella. Potem pocałowała w oba policzki.  Przeżegnał się.

- Russell, nie... - zaczął Connor, cicho, ale przyjaciel tylko gestem ręki nakazał milczenie. 

Kobieta podarowała łańcuszki Adamowi i Rose,a ksiądz ich namaścił. Kiedy zbliżyli się do Connora, cofnął się, ale zrobił tylko jeden krok. Przystanął i zacisnął zęby. Kobieta zawiesiła łańcuszek, pocałowała go, on tylko skinął. Ksiądz posmarował olejkiem jego głowę i uczynił na niej znak krzyża. Zimny olejek był nawet przyjemny w dotyku. 

- Dziękujemy wam za ten dar - powiedział Russell. - Odwdzięczymy się wam poprzez zwrócenie wam wolności i pomstę zmarłych! Obiecuję, że nim zajdzie słonce, wszyscy będziecie wolni, a w Sorix znowu zapanuje spokój!

Mimo, że to były dwa zdania, podniosły wrzawę w kościele. Wrzaskom, gwizdom i wiwatom nie było końca. Łowcy powoli opuścili budynek.

 - Ale wiesz, że to i tak nic nie da? - Zapytał raczej retorycznie Connor i starł olejek z czoła. Wsiadł na konia. - A te wisiorki to jedynie kawałek metalu?

- Wiem.

 - To po co to...

- Żeby dać im nadzieję - przerwała mu Rose, która nagle wyrosła po jego lewej na żółtej klaczy. - Oni jedyne, co mogą zrobić, to pokładać nadzieję w Bogu i modlić się, aby nie byli następni. Są bezsilni, a ta bezsilnośc prowadzi w dwie strony: albo do rzpaczy, albo do...

- ...gniewu.

- Zgadza się. To była część planu młodego. To dało im chociaż odrobiny nadziei, że przysłużyli się sprawie. To pomoże im zasnąć. Bo powiedz - spojrzała chłopakowi prosto w oczy i przyciągnęła go do siebie - czy mógłbyś żyć ze świadomością, że wysłałeś czwórkę ludzi na śmierć? I to bez pomocy najwspanialszego Boga?

- Dobra, kumam - szarpnął się i wyzwolił koszulę spod jej zaciśniętych palców.- Sprytne.

- Nazywaj to jak chcesz - odparł Skorpion i ponaglił Kopra. - Może i niewiele nam dadzą jako przedmioty, ale kto wie. Może na górze jednak ktoś nad nami czuwa?