Czarne Róże

Przez cały tydzień poznawałem zasady panujące w szkole. Oczywiście wymyślili je uczniowie. Wśród licealistów była ustalona hierarchia. Najpierw samorząd, potem trzecioklasiści, sportowcy i cheerleaderki, drugoklasiści, kujony, dilerzy i pierwszoklasiści. Na samym siwym końcu dyndałem ja – nowy. Snake powiedział, że jestem szczęściarzem, bo mam kogoś, kto jest w stanie zająć się mną. W ten sposób chciał wyrobić we mnie poczucie winy za to, że mi pomaga a także zrobić sobie ze mnie niewolnika. Mnie to nie rusza. Ja nie prosiłem go o pomoc (za którą jestem mu bezgranicznie wdzięczny). Cóż, piątek się skończył, a ja musiałem pouczyć się na poniedziałek i odrobić wszystkie lekcje.

W weekendy pracuję. W piątkowy i sobotni wieczór jestem kelnerem w klubie nocnym, a w niedzielnie popołudnia dorabiam sobie na stacji benzynowej. Może i nie zarabiam zbyt dużo, ale wystarczająco, by przeżyć. Trzy miesiące temu, kiedy przeprowadziłem się tu po procesie, było ciężko, ale powoli wszystko sobie układam. W moim życiu pojawiła się szkoła i to na niej muszę skupić całą swoją uwagę.

W poniedziałek byłem w szkole o siódmej czterdzieści pięć. O tej godzinie w mojej klasie nie było zbyt wielu osób. Wszystko zawsze złaziło się dwie minuty po dzwonku. Usiadłem na swoim miejscu i poczekałem na Snake’a lub Raya. Blondyn przyszedł dziesięć minut później. Od razu coś mnie zaniepokoiło w jego zachowaniu: on był radosny. Cały w skowronkach. Uśmiechał się i niemalże podskakiwał.

- Siemka. – Zagaił do mnie pogodnie.

- Cześć.

- Jak życie?

- Dobrze. Powoli leci. A u ciebie?

Zapytałem, ale moje pytanie zostało zignorowane. Rozmarzony chłopak gapił się w okno. Nie wiem, co siedziało w jego głowie, ale na pewno musiało być to coś przyjemnego. Przyszedł Ray.

- Cześć. – Pozdrowiłem go.

- Yo. – Odparł tak jak zwykle po wyjęciu słuchawek z uszu.

 Usiadł na krześle i rozpakował swoje szpargały. Dopiero teraz zauważyłem, że zamienili się miejscami. Obaj spojrzeliśmy na Snake’a. Ray tylko westchnął i pokręcił głową. Zajrzał do książek. Nachyliłem się.

- Ej, a jemu co jest? – Zapytałem półszeptem.

- Ech… Szkoda by gadać.

Zadzwonił dzwonek na lekcję.

- Są! Idą! – Krzyknął jeden z chłopaków stojących przy oknie. Miał chyba na imię Jack, ale nie dam sobie uciąć ręki.

Snake ożywił się. Wstał z krzesła i oparł się dłońmi o parapet. Rozanielony wyglądał przez okno. Spojrzałem na Raya, ale on tylko wzruszył ramionami. Poszedłem za przykładem reszty klasy i spojrzałem na dziedziniec.

W stronę szkoły, w formacji klina, maszerowało jedenaście dziewczyn. Równo, miarowo niemalże paradnie. Ta, która była u szczytu, miała przy pasie miecz. Reszta dziewczyn niosła pałki, łańcuchy, noże i inną broń. Każda była ubrana w mundurek, czyli granatową, plisowaną spódnicę sięgającą kolan, białą koszulę z krótkim rękawem, pod szyją czerwony krawat, oraz była przepasana czarną wstęgą lub pasem. Byłem pod wielkim wrażeniem ich dyscypliny i wyrachowania. Trochę mnie przerażały. Dziewczyny weszły do gmachu szkoły, a my usiedliśmy.

- To o nie chodziło? – Zapytałem chłopaków wskazując okno ruchem głowy.

- Tak. Reachel to przyjaciółka Snake’a i od dawna się nie widzieli. Wyjechała w ferie do innego stanu i dopiero wróciła. – Odpowiedział mi Ray, bo blondyn był półprzytomny.

Nauczyciel raczył stawić się pięć minut po dzwonku i poprowadził lekcję. Pomijając złamanie nosa jednej dziewczynie i wstrząs mózgu u chłopaka, który bujał się na krześle, to te zajęcia przebiegły normalnie. Przynajmniej nie było ofiar.

Kiedy zadzwonił dzwonek, Snake niemalże wyfrunął z klasy. Kurczę, ale był nakręcony na te dziewczyny. Może wśród nich była jego dziewczyna? W zasadzie to nigdy wcześniej ich tutaj nie widziałem. Oczywiście wszystkiego miałem dowiedzieć się po chemii.

Przed angielskim siedzieliśmy w swojej klasie. Nic nadzwyczajnego. Ray liczył zyski, ja skrobałem coś w zeszycie. Reszta robiła to, co uważała za słuszne. Nie wiem co, niewiele mnie to obchodziło.

- Dlaczego ktoś się ze mną nie przywitał? – Zawołał damski głos z progu drzwi.

Wszyscy obecni jak na komendę odwrócili głowy w tamtym kierunku. O futrynę była oparta dziewczyna. Szczupła, wysoka, ciemnobrązowe włosy, zielone oczy. Normalna licealistka pomimo, że miała przy pasie miecz.

Snake zerwał się z miejsca jak poparzony i ruszył w jej kierunku.

- Reachel! – Powiedział w pędzie.

- No hej.

Przytulili się i… pocałowali. Na pewno nie jak przyjaciele. Prawie z języczkiem! I to w centralnym miejscu klasy, by wszyscy mogli podziwiać tę wspaniałą parę. Chłopak objął ją w pasie i poprowadził do swojej ławki. Gadali o czymś po drodze, ale niewiele zrozumiałem z tej rozmowy.

- Reachel, poznaj proszę. To jest mój nowy znajomy, Nick.

Wstałem z krzesła i zastanawiałem się, czy wyciągnąć rękę. W tym miejscu nikt nie podawał sobie ręki. Mogło to być oznaką słabości lub nawet głupoty. A co by było, gdyby osoba, której podaję dłoń, miała na palcu pierścionek z zatrutym kolcem? Leżałbym i kwiczał wijąc się z bólu. W końcu wyciągnąłem dłoń. I tak byłem słaby i bezużyteczny.

- A to Reachel, moja przyjaciółka. – Wskazał na mieczniczkę, a ona przyjacielsko uścisnęła mi dłoń.

- Witam. - Powiedziałem przyjemnie.

- Cześć. – Puściła moją dłoń, tylko po to, by objąć mnie za szyję. Rozejrzałem się na boki, szukając ratunku. – Nick, tak? Nick, Nick… - Za każdym razem, kiedy wypowiadała moje imię, przechylała głowę na bok. – Ni-co-las. – Znów to robiła sylabizując moje imię. Jak papużka. – Ni-co. Taaak… Od dziś nazywasz się Nico. – uśmiechnęła się do mnie i puściła oczko.

- Yyy... Ok. – Nie widziałem w tym nic złego. Niech mówi do mnie jak chce.

- Heh. – Parsknął Ray. Zdążył schować pieniądze zarobione na sprzedaży dzisiejszego towaru. – No tak, jeśli królowa wyda jakiś dekret, to ciężko mu się przeciwstawić, czyż nie? – Rzekł z kpiną.

- Och zamknij się, durniu. – ku mej uldze puściła mnie i przestała gapić się tymi swoimi wielkimi oczami. Skupiła całą uwagę na Rayu. – I ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie nazywał mnie królową? – Założyła ręce na piersiach.

- Ale taka jest prawda. Masz swoje królestwo, poddanych, a raczej poddane, z tego co wiem to nawet skarbiec. Czego jeszcze chcieć więcej? – Przyjrzał jej się uważnie. – Króla, co? – Spojrzał ukradkiem na Snake’a a potem wbił swój wzrok w jej twarz, mając szyderczy uśmiech na twarzy.

- Przymknij się! – Zarumieniła się lekko i zacisnęła dłonie w pięści tak mocno, że aż pobielały jej knykcie. – Ugh. Dlaczego zadajesz się z taki idiotą? Kurde, dopiero przyjechałam, a już ktoś musiał popsuć mi humor. – Odetchnęła i spojrzała na Snake’a, a potem na mnie. Zlustrowała mnie wnikliwym spojrzeniem. – Mogę cię prosić na słówko? – Poprosiła blondyna. Odeszli na bok. Rozmawiali o czymś przez chwilę i wrócili. – Dobra. Ja będę lecieć. Pa, Nico – uśmiechnęła się i zatrzepotała rzęsami – wypchaj się, pinglarzu. – Zwróciła się do Raya.

- Spadaj, chwaście. – Odgryzł się, a Reachel poczerwieniała.

- Pa, Snake. – Pocałowała go w policzek i wyszła w momencie, kiedy zadzwonił dzwonek.

- Idiotka. Dlaczego zawsze czepia się moich okularów? – Mruknął Ray i zanotował coś w swoim zeszycie.

- Nazywasz ją chwastem. A to nieładnie mówić tak o przywódczyni Czarnych Róż. – Odpowiedział Snake na retoryczne pytanie.

- Przywódczynią czego? – Zapytałem.

- Reachel jest przywódczynią Czarnych Róż. Formacji zrzeszającej same dziewczyny, które umieją się bić lub mają trochę oleju w głowie. Walczą z chłopakami, jeśli znajdą się tacy, co im podskakują, za odpowiednia opłatą ochraniają i takie tam. Ostatnio pojechały do Teksasu by nauczyć dziewczyny z żeńskiego liceum co to jest kultura wypowiedzi… - Spojrzał na moją minę i wyjaśnił. – Powiedziały o dwa słowa za dużo na temat Czarnych Róż.

Nauczyciel wszedł do klasy i szybko odwróciłem się. Miał dobry nastrój, jak nigdy.

- Jego córka jest w klanie. – Wyjaśnił mi Snake, szepcząc do ucha. – Cieszy się, że żyje. Może nawet nam nic nie zada.

Kiwnąłem głową i usłyszałem szurnięcie krzesła za plecami.

Lekcja minęła szybko i ciekawie. Pan Gray opowiadał nam o teatrze i sztukach Szekspira. Nie wiem czemu, ale zawsze lubiłem angielską literaturę. Pod koniec lekcji napisaliśmy notatkę i dał nam spokój.

Kolejna lekcja to historia. Odniosłem wrażenie, że ta kobieta uwzięła się na mnie. Spytała mnie, ale nie wstawiła oceny. A umiałem prawie wszystko! Szkoda, może wpadłaby jakaś czwórka. Ostatnim razem powiedziałem wszystko i dostałem tróję. A teraz zająknąłem się kilka razy i nie udzieliłem pełnej odpowiedzi na jedno pytanie. Może właśnie nie wstawiła mi jedynki? Nie mam zielonego pojęcia. Nigdy nie zrozumiem kobiet.

Na wf-ie graliśmy w siatkówkę. Było bardzo fajnie, jak na każdych zajęciach. Nawet nauczyciel z nami pożartował. Młody trener Bryant traktował nas bardziej jak kumpli niż uczniów. Wszystkim to odpowiadało. Co prawda nie mówiliśmy mu po imieniu, ale był dla nas jak starszy kolega.

Informatyka i biologia ciągnęły się w nieskończoność. Chciałem wyjść już z tej budy, a musiałem kisić się na tych dwóch lekcjach. Co prawda na informatyce nauczyciel drzemał, a my robiliśmy, co chcieliśmy. Jakieś chłopaki włączyły pornole, kilka dziewczyn w grupie przeglądało ciuchy w sklepie internetowym, Snake pisał z Reachel na facebooku, a ja ze znudzeniem przeglądałem skrzynkę pocztową. Bardziej mnie interesowało, co robił Ray. Podłączył pendrive’a i otworzył kilka programów. Pojawiło się kilka okienek. W jednym zapisano coś w systemie zerojedynkowym, w innym mrugał biały kursor. Ray poprawił okulary na nosie i wściekle zaczął coś pisać na klawiaturze. Ciąg liter i liczb pojawiał się tak szybko, że nawet nie nadążałem z czytaniem ich. Odwróciłem wzrok, bo prawie zakręciło mi się w głowie i przeczytałem wiadomość o nowej ofercie banku.

Lekcje skończyły się, a ja udałem się do domu. Musiałem przysiąść do nauki, bo na jutro zapowiedziano nam kartkówkę z fizyki. I jeszcze musiałem odrobić lekcje na jutro.