Epilog

- Że co? - Spytał Russell z niedowierzaniem.

- Jajco. – warknął Connor

- Niby gdzie chcesz wyjechać? Po co? – Spytała Tess.

- Wyjeżdżam do Karajewa, stolicy Sarevii. Może kiedyś przeniosę się bardziej na wschód. Łowcy są tam dużo bardziej potrzebni niż tutaj. Dwójka całkowicie wystar… - przerwał i skrzywił się  nieznacznie demonstrując nikły ból spowodowany przez kopnięcie go w piszczel przez Skorpiona.

- Dwójka? – przeciągnęła kobieta. – Chyba kiepsko szła ci matma w szkole. Cztery minus jeden to trzy, nie dwa - uśmiechnęła się jak dobra matka do swojego dziecka.

- Ja nic nie wiem – odparł szybko – nic nie powiedziałem – odwrócił głowę.

- Czego nie wiesz?- uśmiech znikł z tej zwykle surowej twarzy.

Connor znał ten ton. Wiedział, że jeżeli nic nie powie, w najbliższym czasie będzie mógł pożegnać się z życiem.

     - Bo Russell… - spojrzał błagalnie na przyjaciela. – No on…

- Zamknij się do cholery – mruknął blondyn ze złością.

- Bo co? Nie powiesz jej, a dowie się, jak już będzie po fakcie?

- W swoim czasie. Wróćmy do tematu rozmowy, co? – napił się wina. – Nie mam ochoty o tym rozmawiać. Nie dzisiaj.

- A może właśnie dzisiaj – powiedział Connor z przekąsem. - Nie uważasz, że najwyższy czas jej powiedzieć?

- Nie. Koniec i kropka. Nie było rozmowy.

- Tylko, że to też sprowadza się do powodu mojego wyjazdu.

- Serio?

- Owszem.

- A może łaskawie mi powiecie, o co wam do jasnej anielki chodzi? – wtrąciła się pominięta Tess.

Russell zakląłby, i to bardzo siarczyście, ale z racji tego, że byli w restauracji należącej do pięciogwiazdkowego hotelu to po prostu nie wypadało. Trzymał fason przez cały czas i nie zamierzał tego zmieniać. W końcu Connor bardzo postarał się, aby ten wieczór był niezapomniany i wyjątkowy. I wyszło mu lepiej, niżby mógł się spodziewać.

Blondyn spiorunował Szerszenia wzrokiem, potem popatrzył na swoją partnerkę tęsknym i smutnym wzrokiem, z którego żałość wylewała się  strumieniem.

- Przechodzę w stan spoczynku – odparł spokojnie.

Tess przetwarzała informację w głowę. Najbardziej zatwardziały i bezwzględny Łowca na Starym Kontynencie chce przejść na emeryturę. Znając Russella to po prostu niewykonalne.

- Hę? – Spytała mając tępy wyraz twarzy. Po chwili dotarło do niej, co usłyszała. – Ale jak to chcesz odejść?! – Wrzasnęła i zerwała się z krzesła. – Niby dlaczego?

Ludzie siedzący obok spojrzeli na trójkę. Patrzyli na roztrzęsioną kobietę z politowaniem, a na blondyna z wyrzutem i niemalże z obrzydzeniem. Na skulonego w sobie chłopaka mało kto zwracał uwagę. Ewentualnie jeżeli znalazłby się ktoś bardziej spostrzegawczy, mógłby zastanowić się jaką pełni tam rolę. Przyzwoitki?

 Tess rozejrzała się dookoła i usiadła. Skinieniem głowy przeprosiła gości za swoje zachowanie.

- Robię to dla ciebie. Kocham cię i nie chcę, abyś mnie straciła. Praca Łowcy może i jest fajna, ale i niebezpieczna. Za każdym razem, kiedy wyjeżdżam na misję, boję się o swoje życie jak nigdy przedtem. Nie chcę, abyś musiała zamartwiać się o mnie, kiedy mnie nie ma. I chcę poświęcać ci więcej czasu.

- Co? – Spytała z niedowierzaniem. – Connor, od dawna od tym wiesz?

- Od samego początku.

- I dopiero teraz mi mówisz?

- Przecież nic nie mówię.

Tess pokręciła jedynie głową i przewróciła oczami.

- Nie musisz robić tego dla mnie. Przyzwyczaiłam się.

- Gówno prawda i ty doskonale o tym wiesz – odparł mężczyzna, nadal zły. – Chciałem zrezygnować. Ale jak się dowiedziałem, że ten małoletni kretyn…

- Ej!

- Zamknij się. Jak ten młodociany idiota chce wyjechać, to się rozmyślę. Gratuluję - spojrzał na przedmiot rozmowy. - A tak w ogóle do tej pory nie powiedziałeś nam, dlaczego chcesz wyjechać. Źle ci tu?

Chłopak opuścił głowę i popatrzył na pusty talerz. Narysował na nim palcem kilka zawijasów i westchnął.

- Nie. Ale i tak chcę wyjechać.

- Bo?

- Bo źle się tu czuję, dobra? – odparł z lekką irytacją. Zamilkł. Co rusz patrzył na swoich przyjaciół, których kamienne twarze nie wyrażały żadnych emocji. Nikt mu nie przerywał, więc po długiej chwili kontynuował. – Miałem tu pracę, przyjaciół, wszystko to, co ma dla mnie wartość. Zaprzyjaźniłem się z Sethem i on dla mnie też bardzo dużo znaczy. Mam was, moją rodzinę. Życie tutaj jakoś się toczy. Tylko, że to życie mi nie odpowiada – opadł na oparcie. Dopił wino z kieliszka. Życzliwy kelner niczym cień wyłonił się zza jego pleców i dolał trunku. – Czuję się tu jak piąte koło u wozu.

- Jakiego wozu? – dopytał Russell. – Wozu o nazwie praca?

- Przecież wiesz, że to bzdura. Nie, pudło.  Tak w zasadzie ten wóz się rozpada, już pękła mu oś. Jest już bezużyteczny, a jego miano to nasza przyjaźń. Nasza, naszej trojki, nie inna.

Za stołem zapadła grobowa wręcz cisza. Skorpion i jego kobieta spojrzeli na siebie, potem na chłopaka, który patrzył na podłogę. Jego twarz płonęła rumieńcem. Podniósł oczy. Wyprostował się i zadarł podbródek.

- Cieszę się, że jesteście razem, że ułożyło wam się i w ogóle, ale ja dłużej nie mogę istnieć w waszym życiu. To niemożliwe, a pomysł, by nadal kontynuować tą farsę jest dziecinny. Mam już dziewiętnaście lat i nie mogę dłużej wymagać od was opieki nade mną. Jestem już dużym chłopcem i sam potrafię o siebie zadbać. Udajecie, że się o mnie troszczycie, ale to jedynie formalność. W rzeczywistości Russell zachowuje się jak zakochany piętnastolatek, a ty Tess mu wtórujesz, a ja zostałem zepchnięty na dużo dalszy plan. Nie mam wam tego za złe, przeciwnie, mówiłem wam. Wy już nie macie wolnego czasu, aby mi go poświęcić, a ja go od was nie wymagam.  Dlatego lepiej będzie, jeśli wyjadę. Nie będę wam wchodził w drogę i wam przeszkadzał.

 Do tego Russell przechodzi w stan spoczynku. Dla mnie nie ma już pracy w tym mieście dlatego przeniesienie to była tylko kwestia czasu. Może niekoniecznie do Sarevii, ale ja sam o to poprosiłem. W mieście zostałoby nas trzech. Seth poza tym, że ma uzupełnienie bojowe dla Tarczy, to jest przede wszystkim Rycerzem. Dlatego działałby solo. A ja i Trevor teoretycznie pasujemy idealnie, bo ja jestem Tarczą, on Mieczem. Niestety my się po prostu nienawidzimy, a nasza współpraca skończyłaby się na śmierci któregoś z nas albo od razu obydwu, bo byśmy się po prostu powyrzynali. Innych powodów jak praca i przyjaźń nie mam, a te po prostu posypały się jak domek z kart. Już nic mnie tu nie trzyma i dlatego wyjeżdżam.

- Pragniesz tego? – Spytała Tess.

- Pragnę waszego szczęścia. A ja was krępuję w waszych działaniach. – Odparł smutno. – I chcę odnaleźć siebie. Zjemy kolację?

- Nie wiem, czy cokolwiek przełknę. – Odpowiedział sucho Russell.

- Jak kelnerka postawi przed tobą mięso pachnące aromatycznymi przyprawami to zjesz zanim się obejrzę. - Uśmiechnął się do przyjaciela, ale śmiały się tylko usta. – To co zamawiamy? – Sięgnął po kartę dań i zaczął ją wertować.

Kiedy solidnie się najedli, a Connor zapłacił ogromny rachunek, założyli wierzchnie ubrania i wyszli z restauracji w dobrym nastroju.

- Kiedy wyjeżdżasz? – Zapytał Russell.

- Jutro. Ostatni posiłek chciałem zjeść z wami. Podwieziecie mnie? – Zapytał po chwili.

- Jasne. – Odpowiedziała Tess.

Chłopiec hotelowy podstawił samochód Tess przed wejście do lokalu. Kobieta usiadła za kółkiem i pojechała na osiedle, gdzie mieszkała przed przeprowadzką. Stanęła pod blokiem, w którym spędziła ostatnie lata swojego życia.

- Gdzie mamy przyjść, aby cię pożegnać? I o której? – zapytał Russell zanim młodzieniec wyskoczył z auta.

- O dziewiątej idę do biura. Złapiecie mnie jakoś. – Otworzył drzwi sportowego samochodu – to narka.

Zatrzasnął drzwi i nie oglądając się, udał do budynku. Kiedy znalazł się w klatce schodowej oparł czoło o zimną ścianę i otarł kilka ciepłych łez.

Punktualnie o dziewiątej Connor stawił się w gabinecie Zeyna. Odebrał od niego przepustkę do biura w Karajewie oraz kilka istotnych dokumentów.

- Na serio chcesz wyjechać? – Zapytał się Zeyne trzymając jeszcze w rękach przepustkę. Jego brązowe oczy z wyczekiwaniem patrzyły na twarz chłopaka.

- Tak. Już postanowiłem. – Uśmiechnął się lekko i wziął przepustkę.

- Tutaj zawsze znajdzie się dla ciebie miejsce. Nieważne ilu miałbym Łowców. - Przeczesał swoje włosy długimi palcami i oparł się o biurko. – Tylko powiedz, a przyjmę cię z powrotem.

- Dzięki za propozycję. Jak będę musiał, to skorzystam.

- Nie wierzę do tej pory, że nas zostawiasz. Widziałem jak współpracujesz z Russellem. Takiego duetu nigdy nie widziałem. Wszyscy będziemy za tobą tęsknić.

- Ja już tęsknię, ale cóż poradzić. Powiedziało się „Aa” to trzeba powiedzieć „Be”.

- Miło mi się z tobą współpracowało. Chociaż krótko. – Wyciągnął ku niemu dłoń.

- Wzajemnie. – Chłopak ścisnął dłoń szefa i poklepał go po ramieniu. – Czas na mnie.

Chłopak udał się do drzwi i otworzył je z niewiarygodną gracją i bez pośpiechu. Na zewnątrz podeszło do niego kilka dziewczyn z biura (trzy z nich zdążył zaliczyć) i pożegnały go ciepłymi słowami. Kiedy miał już zjechać windą machinalnie wcisnął przycisk z numerem dwadzieścia trzy. Na tym piętrze znajdowało się biuro Tess. Nie odważył się do niej iść. Zostawił na recepcji kartkę z adresem i zjechał na dół. Tam czekał na niego cały kondukt pożegnalny z Sethem na czele. Mimo, że nie znali się zbyt długo, bardzo mocno się ze sobą zżyli. Byli swoimi bratnimi duszami, które miały się teraz rozdzielić.

- Żegnaj Seth. Bywaj zdrów – powiedział, kiedy już chciał zakończyć to rzewne pożegnanie.

- Nie mów „żegnaj”, To takie brzydkie słowo – powiedział chłopak i puścił oczko do przyjaciela. – Do widzenia, jeśli już.

- Dobrze. Do widzenia, Seth.

- Do widzenia.

Uściskom, całusom, klepnięciom w ramię, a nawet łzom nie było końca. Na końcu minął opartego o ścianę Trevora. Burknął coś do starszego Łowcy, a Trev przewrócił oczami i ostentacyjnie pomachał mu na pożegnanie niczym nowo wybrana miss piękności. Po jakichś trzydziestu minutach z wielkim trudem wydostał się z agencji. Udał się w stronę stojącego już na niebie słońca.

Kiedy dotarł do garaży, czekał tam na niego Russell, Tess a nawet Zeyne. Ucieszył się, że wszyscy tu są.

- I wyjeżdżasz. – Stwierdził Russell.

- Ano wyjeżdżam. – Odparł machinalnie jedyny w zgromadzeniu brunet.

- Co to za miejsce? – Spytała nieadekwatnie do sytuacji Tess.

- Garażownia. Mój jest tam. – Wskazał zielony blaszak z numerem 16.

Connor ruszył w tamtym kierunku i w marszu z kieszeni jeansów wyjął klucze. Otworzył kłódkę i podniósł drzwi baraku do góry. W środku stał czarny ścigacz a na podłodze ustawiono bańki z olejem, benzyną i kilka butelek o nieznanej zawartości. Chłopak tęsknie uśmiechnął się do motoru, a „klub blondyn” zdębiał.

- Co… - Zaczął Zeyne.

- ...to… - Podtrzymała Tess.

- ...jest? – Skończył Russell.

- Chyba widać, że czarny ścigacz, nie?

- Ale skąd ty go masz? – Zapytał z niedowierzaniem szarooki.

- Ukradłem ze sklepu z zabawkami. – Powiedział z drwiną. – No a skąd mogę mieć motor? – Chłopak wszedł w głąb komórki i zdjął ze ściany skórzaną kurtkę. – Kupiłem u dilera w autoryzowanym salonie.

- A mógłbyś nas oświecić, kiedy zrobiłeś prawko?

- Jakieś półtora temu. Ale wydali mi dopiero po urodzinach. A ścigacza kupiłem niedługo po tym. Taki mały prezencik na osiemnastkę. – Przezornie odpowiedział także na niezadane pytanie o pojazd.

Connor wyjął płaski kluczyk z portfela i włożył go do stacyjki motoru. Przekręcił go, a maszyna cicho zawarczała.

- Zróbcie miejsce. – Poprosił, a jego przyjaciele w oka mgnieniu się rozpierzchli.

Szybko wyjechał i zrobił wokół garażowni małe kółko. Stanął na wprost przyjaciół.

- I co? Fajna? – Zapytał, przekręcając sprzęgło zmuszając silnik do głośnego warknięcia.

- Niezłe cacko. – Cmoknął z aprobatą szef.

- Ale niebezpieczne to cacko, co? – Spytała podejrzliwie Tess. – Długo jeździsz?

- Na każdą misję i dużo szaleję po mieście. – Chłopak znów przekręcił kluczyk i wyłączył maszynę. Zszedł z motoru i podszedł do „klubu blondyn” – Na mnie już pora.

- Trzymaj się chłopie. – Poklepał go po ramieniu Zeyne. Dłuższe pożegnanie odbyło się w biurze. Szerszeń podarował mu szeroki uśmiech i podszedł do Tess.

- Uważaj na siebie, słoneczko. – Powiedziała słodko i przytuliła się do niego. Odwzajemnił uścisk i pogłaskał przyjaciółkę po plecach.

- Spokojna głowa, Roieme [czyt. rłaiem] – Uśmiechnął się i uwolnił z jej objęć. Teraz najgorsze.

Russell stał z niewzruszoną miną, ale ze spuszczonym wzrokiem. Jednakże w środku wszystko mu się przewracało, miał miękkie nogi, a jego oddech przyspieszył. Najbliższa mu osoba miała właśnie odejść, a on miał jej już prawdopodobnie nigdy nie zobaczyć. Co w takiej sytuacji miał zrobić? Rzucić się na niego, złapać za nogi i głośno płakać czy żądać, by nie wyjechał?

- Russell? – Connor czekał na jakąkolwiek reakcję przyjaciela.

Mężczyzna spojrzał na chłopaka, w którego oczach grały żywe iskierki. Przed sobą miał osobę, która z zagubionego dziecka zmieniła się w prawdziwego mężczyznę. Był szczęśliwy, że mógł spędzić z nim tak dużo czasu i poświęcić mu tak dużo uwagi. Małe nasionko wydało przepiękny plon.

Blondyn szybkim ruchem objął chłopaka i przyciągnął go do siebie przytrzymując jedną ręką. Na tyle mocno by powstrzymać choć na chwilę tego ptaszka przed odlotem. Connor był najpierw trochę zdziwiony, ale potem objął przyjaciela w szyi i oparł swoją głowę na jego ramieniu.

- Trzymaj się, uważaj na siebie, miej łeb na karku, jedź bezpiecznie. – Powiedział szybko. W uścisku trwali dość długo, milcząc. – Nie zapomnij o swoim starym kumplu. – Dodał. Uśmiechnął się lekko i serdecznie. Jego oczy zaszkliły się.

- Nie zapomnę, obiecuję. – Rzekł. Wyzwolił się z objęć przyjaciela i poszedł do garażu po kask, broń i plecak. Pistolety ostrożnie odłożył do bagażnika. Na grzbiet zarzucił spory, lecz wygodny plecak, a na głowę czarny jak cały jego strój kask. Russellowi rzucił kluczyki. – Rób z tym barakiem, co chcesz.

Odpalił silnik. Jedną nogę podłożył pod stopkę, by mocnym kopnięciem ją zdjąć, a druga już była na oparciu. Kiwnął swoim przyjaciołom jeszcze raz na pożegnanie.

Kopnięcie.

Warkot silnika.

Motor ruszył, a Connor wyjechał na ulicę. Russell, Tess i Zeyne czekali, aż chłopak zniknie za pierwszym skrzyżowaniem.

- Czuję się jak matka, której dziecko opuszcza rodzinny dom. – Powiedziała blondynka i przytuliła się do swojego mężczyzny.

- Bo tak jest. Byliśmy dla niego jak rodzice, a on był dla nas jak syn. No, przynajmniej dla mnie. – Popatrzył wymownie na dziewczynę.

- Bo ty byłeś dobry tatuś a ja zołza mamusia. Ja tu byłam od sprzedawania klapsów. Wiesz – dodała po chwili – odjechał jakieś kilka minut temu, a ja już na nim tęsknię.

Russell puścił pośredniczkę i złapał ją za rękę. Udał się w kierunku ich mieszkania. Zeyne kiwnął im na pożegnanie i poszedł w swoim kierunku.

- Taaa… Ja też. – Powiedział, a po jego policzku spłynęło kilka łez.

  

No cóż... Nie wiem, co w takiej chwili napisać. Koniec, c'est la fin. Moja pierwsza seria na tym blogu (nareszcie) dobiegła końca. Trwała od sierpnia zeszłego roku aż do maja 2014. Strasznie długo i wszystkich mogła umordować, a zwłaszcza mnie. Cieszę się, że te wypociny ujrzały światło dzienne, a każda minuta czasu poświęconego na pisanie tego nie poszła na marne. Może jeszcze wrócę do tego świata i postaci, w myślach wracam cały czas. Jest jeszcze druga i trzecia część tego opowiadania, ale dam sobie z tym spokój. Na bardzo długo. Póki co będzie wychodzić inne opowiadanie i oczywiście, no-stop, nieprzerwanie "nie-dzielna seria". Na blogu zawsze znajdzie się coś ciekawego i może nie na każdą okazję :). Dziękuję, że wytrwaliście i przepraszam Was za publikowanie postów  w tak zawrotnym tempie. kierowała mną potrzeba jak najszybszego skończenia jednej serii i przejścia do drugiej. Także, to już koniec, a w przyszłym tygodniu pojawi się nowa etykietka pod tytułem "Bloodline".

Dzięki jeszcze raz za obecność.

Erviel

I to ode mnie taki mały rysunek na koniec. Utrzymany nieco w konwencji manga, bo po prostu inaczej nie umiem rysować :)