Zaufanie to podstawa

- I jak? – zapytał arcybiskup, kiedy Rafael raczył zdać raport z zakończonej misji.

- Niezła jest. Powiedziałbym, bardzo dobra. Tylko brakuje jej ogłady. I nosi cywilne ubrania bez zezwolenia.

- Ale w walce się sprawdza, tak? – dopytał, by rozwiać wszelkie wątpliwości rodzące się w głowach obydwu księży.

- Owszem. Nieźle się rusza, ma bardzo krótki czas reakcji. Ma celne oko i sprawny, czysto kalkulacyjny, zimny umysł. Myśli nad tym co robi i planuje swoje posunięcia. Ale nie słucha się mnie, jest opryskliwa i działa na własną rękę. Jeżeli ma pomóc przy zamykaniu portalu, to musimy zacząć współpracować.

- Rozumiem.

      Giancardo odchylił się w swoim fotelu i ujął w prawicę rżniętą w krysztale szklankę z koniakiem. Zakręcił alkoholem i zastanawiał się, czy się go nie napić. Patrzył, aż poziom cieczy uspokaja się i wyrównuje. Zmrużył oczy wpatrując się w szkło. Po chwili rozmyślił się i odstawił szklankę na biurko. Powrócił do swojej wyjściowej pozycji i oparł łokcie na blacie, splótł ze sobą palce obu dłoni. Nim zaczął mówić, zakręcił sygnetem na palcu i go poprawił.

- Ciężko było mi podjąć tą decyzję. Myślałem o tym bardzo długo, a ta rozmowa pomogła mi właściwie zdecydować. Będzie trudna dla nas obu – przetarł rubinowe oczko w pierścieniu. – Zawieszam wasze misje aż do zamknięcia portalu. W tym czasie macie codziennie trenować i udoskonalać współpracę między wami.

Banderotti zbladł ze złości. Nie mógł uwierzyć własnym uszom, mimo, iż nieskalane usta arcybiskupa nie mogły kłamać. Po prostu nie mogły.

- Co? Jak to zawieszasz? Ekscelencjo?! – uniósł się na ręcznie rzeźbionych podłokietnikach krzesła, na którym siedział.

- Nie mam innego wyboru. Zamkniecie portalu jest priorytetem, dlatego zawieszam wasze misje.

- Ale…

- Nie ma żadnego ale. Koniec dyskusji. – Na twarzy Rafaela pojawił się nieprzyjemny grymas sygnalizujący dezaprobatę wobec pomysłu przełożonego, od którego chciał się odwoływać. – I nie zachowuj się jak dziecko! Skończyłem, dziękuję.

Egzorcysta wiedział, że nic nie wskóra. Wyszedł z godnością. Na zewnątrz wziął głęboki wdech i wyciszył się w jednej chwili. Udał się do swojego pokoju i przez pół nocy pracował nad programem treningowym dla niego i Christiny.

- Ciuchy cywilne? A cóż to za zmiana? – Spytała Ravenga, kiedy w swoich drzwiach zastała Rafaela w szarym dresie.

- Załóż strój ćwiczebny. W sutannach ciężej będzie nam trenować. Za dziesięć minut widzę cię na dziedzińcu.

- Tak jest! – zawołała radośnie i trzasnęła drzwiami.

Christina cieszyła się, bo każdy dzień, ba!, każda chwila bez habitu to szczęśliwa chwila. Założyła niebieską bokserkę i czarne, wąskie spodnie od dresu. Związała włosy  na czubku głowy i zasznurowała adidasy. Wybiegła z zakonu bardzo szybko.

- Przynajmniej się nie spóźniłaś – skwitował, kiedy obejrzał jej strój zatrzymując przez chwilę ciężki, karcący wzrok na wydekoltowanej bluzce towarzyszki. Jedynie pokręcił głową.

- Co trenujemy? – spytała blondynka po krótkiej rozgrzewce?

- Najpierw zaufanie. Stań do mnie tyłem. – Wykonała polecenie bez słowa skargi. – A teraz padnij.

- Co?! Nigdy w życiu.

- No upadnij na plecy, kobieto – powiedział, powoli tracąc cierpliwość. Powoli. – Dopóki nie zrobimy tego ćwiczenia, nie mam mowy o dalszej współpracy. Zamknij oczy i upadnij.

Wiedziała, że jest to konieczne. Westchnęła w duchu i zacisnęła powieki. Poleciała na plecy, coraz bardziej zbliżając się do twardej ziemi. W każdej chwili była gotowa wykręcić się by złagodzić upadek, ale to nie było konieczne. Zamiast trawy poczuła pod sobą miękkie, silne ramiona.

- Jesteś spięta – wyprostował ją. – Nie ufasz mi.

- Bo byłam pewna, że mnie nie złapiesz.

- Jeszcze raz.

Tym razem nieco się rozluźniła.

- Jak na początek to nieźle. Może do końca dnia zaufasz mi na tyle, byśmy mogli zacząć wykonywać jakieś inne ćwiczenia wymagające wzajemnego wsparcia. Pamiętaj, ja ci ufam.

- Przepraszam, ale… - skuliła się w sobie.

- Co?

- Po tym… W garażu – zagryzła wargi i zdawała się jeszcze bardziej zmaleć.

Zapadła niezręczna cisza.

- Kontynuujmy – powiedział spokojnie Rafael. – Padnij.

Dziewczyna zrobiła to, o co poprosił. Najpierw poczuła jego ramiona, potem, kiedy przygotowała się mentalnie do podniesienia, jej błędnik podpowiadał dalszą utratę pionu. Rafael położył ją delikatnie na ziemi. Wsparł się na łokciu i nachylił nad nią. Drugą otoczył dziewczynę w talii w razie potrzeby odcinając drogę ucieczki.

- Otwórz oczy.

Spojrzała na niego, W jego oczach nie było nic poza troską.

- Nie zależy mi na twojej krzywdzie. A tamto było po prostu incydentem, nieprawidłowym i nieetycznym sposobem zastraszenia. Chcę tylko, byś była mi posłuszna. To ma być zdrowy układ oparty na wzajemnej współpracy i zaufaniu, a nie strachu.

- I tak się ciebie boję. Drżę, kiedy na ciebie patrzę.

- Wiem, że to, co się wydarzyło nie powinno mieć miejsca. Przepraszam cię, Christina. Nie chciałem cię skrzywdzić. Proszę cię o wybaczenie i chciałbym, abyś mi zaufała. Naprawdę nie chcę cię skrzywdzić.

Zakonnica poczuła ciepło rozlewające się po jej ciele. Nagle twarz zaczęła piec. Chciała ukryć swoje zmieszanie, dlatego wywinęła się i przewróciła Egzorcystę na plecy. Usiadła na jego miednicy, skutecznie unieruchamiając dolne parte ciała.

- Silna jesteś.

- Wiem.

Popatrzyła na niego. Oblicze mężczyzny wydawało się być nieco łagodniejsze niż zazwyczaj. Lekko uśmiechnęła się. Po raz pierwszy szczerze.

- Wybaczam ci – stwierdziła po chwili – i postaram zaufać. Ale… - nachyliła się. – Zachowam pewną niezależność… Będę wykonywać twoje rozkazy, ale nie ingeruj w moje życie prywatne.

- Dobrze.

Wstała i pomogła podnieść się partnerowi.

- Wiesz, mam nadzieje, że za to, co zrobiłeś, dostałeś surową pokutę – szturchnęła go w ramię.

- Au! Tak, dostałem – odpowiedział i rozmasował miejsce uderzenia. – Moja kolej.

Udowodnił, że zaufał kobiecie. Bez wahania upadł i ona złapała go. A ten chwyt zapoczątkował silną więź.